بار دگر، یاد تو زد آتش به جانم
جا دارد از اندوه این درد
گر جاى اشک، از دیدگانم، خون چکانم
اى سوره عشق
اى آیه مهر
اى چشمه نور
اى اختر تابنده، اى یاد معطّر
اى برترین و آخرین پیغام آور
اى پا نهاده بر بلنداهاى افلاک
اى همنشین بینوا بر بستر خاک
رفتى ولى ما را به دست غم سپردى
اى خوب ... اى پاک!
در روزهاى تیره و شبرنگ «بطح»
در ظلمت کور کویر جاهلیت
مشعل به کف، درد آشنا، ره مىگشودى
در اوج خشم و کینه دیرین «یثرب»
در سینه ها بذر محبّت مى فشاندى
پاک و مبرا بودى از هر لغزش و عیب
سیماى تو آیینه ایزدنما بود
چشم خدا بین تو هم، چشم خدا بود
اى وارث خط شفقگون رسالت
دردا ... دریغا!
اى امى گویا ... از آن روزى که رفتى
ما، همچنان در انتظارى تلخ، ماندیم
بعد از تو اى محمود احمد، اى محمد (ص)
دیگر بلال «اللّه اکبر» بر نیاورد
جبریل از سوى خدا دیگر نیامد
خوش روزگارى داشتیم اندر کنارت
امّا دریغ، آن روزها دیرى نپایید
رفتى ... ولى از یاد ما هرگز نرفتى
بعد از تو اشک دیدهمان هرگز نخشکید
بعد از تو خاطرهایمان هرگز نیاسود
بعد از تو، اى یار ضعیفان، قصه ما
غم بود و حرمان بود و درد تازیانه
یا کنج زندان، یا اسارت، یا شهادت
آزارها و حملههاى وحشیانه
بعد از تو اولاد على آواره گشتند
بر خون سجود آورده و در خون نشستند
بعد از تو، ما ماندیم و غوغا سقیفه
بعد از تو، ما ماندیم، با زهراى مظلوم
آن چهره اى، کش بارها بوسیده بودى
آزرده و سیلى خور دست ستم شد
در کوفه محراب على گردید گلگون
صحراى سرخ کربلا رنگین شد از خون
لبهاى قرآن خوان و حقگوى حسینت.
آماج ضربتهاى چوب خیزران گشت
یار وفادارت، «ابوذر»
چون عاشقان، در غربت تبعید، جان داد
«عمار یاسر» کشته گردید
فریادهاى «مالک اشتر» فرو خفت
بیدارهامان بر فراز دار رفتند
اى بنده خوب خداون
بعد از تو، ما ماندیم و میراث شهیدان
بعد از تو، ما بودیم و خیل سوگواران
رفتى تو، اى تندیس اخلاق و فضائل
اى عقل کامل
رفتى ولى ما را به دست غم سپردى
یادت گرامى باد، اى یاد معطّر
اى نامت احمد
نامت بلند و جاودان باد
جواد محدثی
- ۹۸/۰۸/۰۴